Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca

Rozum mężczyzną, białogłową afekt tylko rządzi; oraz 1 kocha, oraz nienawidzi; nie gdzie rozum, nie gdzie afekt, tam wszystko.

Czekaj mnie, nie śpij, powrócę o trzeciej.
Piękna mi trzecia: słońce jak w dzień świeci,
A mój pan drogi gnie sobie parole,
Albo z butelką albo No! już milczeć wolę.

Śpi Gucio?

Czy śpi? Jak zabity, panie.

Lubi spać hultaj.

Niechże pan nie chodzi.

A to dlaczego?

Bo śpi.

Nic nie szkodzi.

Będzie się gniewał.

Nic mi się nie stanie.

Dopiero zasnął ledwie pół godziny.

Cóż w nocy robił?

Nie spał!

A z przyczyny?

Z przyczyny? Zasłabł.

Zasłabł?

Niespodzianie.

Cóż mu jest?

Co jest? jakiś zawrót głowy

Hm!

Wstręt do wody

Hm!

Pragnienie wina

Hm! proszę, proszę, wieczór3 jeszcze zdrowy!

Ha! słabość, panie, piorunem zaczyna.

Hm! wstręt, pragnienie! hm hm zawrót głowy.

Niech no się wyśpi, po południu wstanie.

Chciałem być w domu i dziś tu z powrotem;
Lecz taką rzeczą ani myśleć o tem.

Owszem, jedź pan, jedź; ręczę, że za chwilę

A sen spokojny?

Lada co obudzi.
Cicho, dla Boga.

Drzwi tylko uchylę.

Ale drzwi skrzypią.

Własnemi oczyma

Ha, kiedy już tak! Niech się pan nie trudzi:
Darmo tam patrzeć mego pana nié ma4.

Nie ma?

A nie ma.

Gdzie jest?

Stąd o milę.

Jak? Co?

Pojechał.

Dokąd?

Do Lublina.

Do Lu Lu

blina.

Kiedy?

Wczoraj.

Po co?

Nie wiem.

Macież5 go! Już szaleć zaczyna,
Już, Bogu dzięki. Jeździć, latać nocą
I czegóż stoisz? Panie, zawrót głowy?
Hm! wstręt do wody! Co wina pragnienie?

Stoję na warcie, muszę być gotowy
Otworzyć okno na pierwsze skinienie.

Na co otworzyć?

Dla mojego pana:
Tędy wychodzi, tędy się i wchodzi.

Przez okna łazić śród6 jasnego rana!
To waryjata7 prawdziwie dowodzi,

I kiedyż wróci na swoje wesele?

Jeśli mu wierzyć, miał o trzeciej wrócić.

O, muszę, muszę cugli mu przykrócić!
O, czego nadto, tego i za wiele!

Niechże pan łaje, bo przybywa właśnie.

To czas! niech go piorun trzaśnie!

Dobrze pan mówi: bogdajby go trzasnął!

A co? Śpią jeszcze?

Byłby sen nie lada!

Trochem się spóźnił.

Mnie to pan powiada.

Pewnieś nie dospał.

Gdybym był choć zasnął.

No, prawdę mówiąc, jak jestem na świecie,
Jeszczem tak pięknie zębami nie dzwonił:
Wicher, deszcz, zimno psa by nie wygonił.

A ciebie wygonił przecie.

A stryjaszek!całując w rękę/
Dzień dobry!

Witamy z podróży!

Już wstałeś?

Jeszcześ nie spał?

Dość czasu.

Dzień duży.

Dopiero świta.

Świta, ale w twojej głowie.

Niech i tak będzie, niech świta na zdrowie.
Byle mnie kochał stryjaszek kochany,
Był mi zawsze zdrów, czerstwy i rumiany.
Lecz, cóż to? mars? mars? fe! precz z nim do licha!

No proszę troszkę. Niknie wyraz srogi.
Czoło się równa, oko się uśmiecha.
Otóż tak lubię,/ ściskając go/
mój stryjaszku drogi!

Mój Gustawie, powiedz mi: chcesz, czy nie chcesz żony?

Chcę, chcę, stryjaszku.

Pewnie?

Jestem jej spragniony

Jakiże to więc sposób wyszukałeś sobie?

Ja nic dotychczas nie wiem o sposobie.

Te wycieczki przez okna, te nocne wyprawy.

I cóż!

Cóż! Panna!

A, bardzom ciekawy.
Co moją pannę to obchodzić może,
Kiedy, jak i gdzie ja się spać położę?
Nie śpię tem lepiej dla niej, bo na jawie
Nią tylko jedną myśli moje bawię,
I do niej wzdycham jak w dzień, tak i w nocy;
Ale jak zasnę jestże to w mej mocy?

Mój Gustawie! Dla Boga, porzuć myśli płoche,
I raz tylko, raz pierwszy zastanów się trochę.
Kilka dni jesteś pośród tak godnej rodziny,
I nie ma dnia jednego gdzie tam dnia! godziny,
Żebyś czegoś nie zbroił, aż się serce kraje.
Pani Dobrójska sama opiekę ci daje;
Nie idąc wzorem matek, co nos górą noszą,
Kiedy w duszy o zięcia wszystkich świętych proszą
Pamiętna twych rodziców i mojej przyjaźni,
Swój zamiar względem ciebie głosi bez bojaźni.
Ale wszystko na próżno, daremnie się trudzi:
Miejski panicz w wieśniakach innych widzi ludzi;
Swoich nudów nie kryje, grzeczności nie sili,
I chce dać uczuć wartość każdej swojej chwili.
Wróbel się tylko, mówią, pustej strzechy trzyma,
Ale co w twojej głowie już i wróbla nie ma.

Prawda, prawda, stryjaszku, zbyt słuszne przestrogi;
Ach, ojcowskiemi strzeżesz mnie oczyma,/ ściskając go
O, jesteś dla mnie skarb, przyjaciel drogi,
Dzięki ci, dzięki za twoje przestrogi.

Mój ty poczciwy, mój luby Gustawie!

Mój przyjacielu, mój ojcze kochany!
Zobaczysz, jak się ogromnie poprawię,
Bylem miał tylko powód do odmiany.
A teraz zgadnij, jaką dziś zabawę

O dla Boga! on swoje! Otóż masz poprawę.
Ach zmiłuj się, uważaj, powiedz, czy to ładnie,
Że z domu pan zalotnik oknem się wykradnie,
Aby noc całą Bóg nie wie gdzie trawić!

Ależ stryjaszku, ja się muszę bawić.

Bawić!

A wprawdzie, w tym szanownym domu.
Gdzie każdy dla mnie aż nadto łaskawy,
Gdzie nie ubliżam w niczem i nikomu,
Żadnej dotychczas nie widzę zabawy.

Idzież tu o zabawę, wrzawę nieustanną?

Ależ o nudy idzie.

Nudy z piękną panną!

Nie będą nudy, jak się kochać będę.

I kiedyż to nastąpi?

Jak się z nią ożenię.

Albo inaczej: jak na koszu8 siędę9.

Ba, ba, ba! jeszcze czego.

I skąd pewność, że nie?
Jestże to napisano, wyryto na niebie,
Że Aniela koniecznie musi pójść za ciebie?

Pójdzie, pójdzie, stryjaszku.

Tylko bardzo proszę,
Niech samochwalstwa od ciebie nie znoszę.

Do samochwałów któż tego policzy,
Który rozsądnie zważa i powiada,
Że gdzie dwie rodzin związku sobie życzy,
Związku się w końcu spodziewać wypada?

Prawda, jeśli Aniela choć trochę polubi.

Bądź z łaski swojej spokojny w tym względzie.
Już ja ci ręczę, wszystko dobrze będzie.