Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca 2 стр.

Nadto pewności, a ta pewność zgubi.

Już spuść10 się na mnie Ale dość tych fraszek.
Teraz niech zgadnie kochany stryjaszek

Pewnie, gdzie byłeś?

Gdziem bawił tak długo.

Wymów już, wymów, bo cię diable dusi.

Na miejskim balu byliśmy przebrani.

Na jakim balu?

Pod Złotą Papugą.

W karczmie!

Przebrani.

O Boże! o Boże!

Tego młodemu nikt pewnie nie zgani.

Pewnie pochwali?

Bo pochwalić musi.

Piękna mi szkoła!

Lepsza być nie może.
Na małym świecie, co się wielkim mieni,
Gdzie każdy trwożnie po śliskiej przestrzeni,
Jakby na szczudłach i w przyłbicy chodzi;
Tam, czem są ludzie, niechaj nikt nie bada.
Ale gdzie człowiek mało pozór ceni,
Przybranym kształtem nie chce i nie zwodzi,
Gdzie więcej wola, niż rozum nim włada,
Tam schwytaj pędzel, wzór stoi gotowy.

Otóż go macie! Jest La Bruyère11 nowy.

Gucio! dopieroś dziękował za radę.

I co mi teraz przychodzi do głowy.

Na przykład?

Jedźmy tam dziś.

Ja z tobą?

Ty ze mną.

Oszalał!

Wcześniej wrócisz.

Tą drogą tajemną.

Jedziesz?

Dajże mi pokój.

No, to sam pojadę.

Guciu! dopieroś dziękował za radę.

Luby stryjaszku! wkrótce się ożenię.

No! i dlatego takie figle stroi.

Już raz ostatni.

Ja go nie odmienię,
To rzecz daremna.

Na kasztana wsiędę!

O! na kasztana!

Przede dniem tu będę.

Weź już moją dorożkę, a kasztan niech stoi.

Jeszcze kark skręci z tego waryjata.

Dobrze, stryjaszku.

I deliję12 moją.

Dobrze, stryjaszku.

W tej kurteczce lata.
Jeszcze kataru u diaska dostanie.

Dobrze, stryjaszku, jak chcesz, tak się stanie.
Ja zawsze mówię, święte rady twoje.

Otóż masz, teraz powie, że to z mojej rady
Przez okna łazi na nocne biesiady.

Zatem radzisz wchodzić drzwiami?

Gadajże z waryjatami!
Ja ci radzę pójść spać.

Spać?

Bladyś, aż niemiło.

Blady? To dobrze, to nic nie zaszkodzi:
Bladość niepokój miłosny dowodzi,
Bladości prędzej niż słowom się wierzy.
Pamiętasz przecie, jak to dobrze było
Rano, nazajutrz, po twojej wieczerzy?

Mojej wieczerzy?

To jest, mówiąc szczerze,
Ja sam dawałem tę sławną wieczerzę,
Ale stryjaszek potem długi płacił.

Niestety!

Wcalem na cerze nie stracił.
Teraz to kocha rzecz niezaprzeczona
Jak blady, słaby! on z miłości skona
Powiedz sam, wszakże prawda, tak mówiono.
I gdybym nie był zanadto

No, no, no,
Nie dość szaleje, jeszcze mnie powiada!
Teraz idź i śpij, taka moja rada.
Ale mój Guciu, Guciuniu serdeczny,
Staraj się zbliżyć, podobać Anieli.

Dobrze, stryjaszku.

Dla matki bądź grzeczny.

Dobrze, stryjaszku.

I na miłość Boga,
Jeśli ci jeszcze moja przyjaźń droga,
Nim się odezwiesz, pomyśl pierwej nieco.
Bo często słowa jakby z worka lecą,
Ale sensu w nich no! tego tam nie ma.
A teraz idź spać, już mrugasz oczyma.

Pójdę się przebrać.

Pamiętaj, Gustawie

Sam się zadziwisz, jak się dziś poprawię.

Poprawię! Zawsze jedno co godzina,
Zadziwisz się! tak!/ przechodząc nagle w uczucia
Kochany chłopczyna!

Poprawię! Zawsze jedno co godzina,
Zadziwisz się! tak!/ przechodząc nagle w uczucia
Kochany chłopczyna!

Cóż cię, panie Albinie, sprowadza tak wcześnie?

Niestety!

Jak wzdychałeś, tak wzdychasz boleśnie.

Ach! jakże nie mam wzdychać, kiedy w smutku tonę;
Kiedy nocne minuty łzami przeliczone!

A ja ci radzę, wypogódź twe czoło,
Nie bądź Gustawem lecz kochaj wesoło:
Te elegije i miłosne żale
Młodej dziewczyny nie podbiją wcale;
A zwłaszcza Klarę, co jak iskra żywa,
Jeżeli westchnie, to wtedy gdy ziéwa;
Klara, co spocząć, rzadziej milczeć zdoła,
Sprzeczna z układu, z natury wesoła,
Lęka się smutku, któregoś obrazem.

Ach! możnaż kochać i nie płakać razem?

Już dwa lata się kończą, jak powabność Klary
Wznieciła moją miłość bez granic, bez miary.
Nie ma dnia, bym nie błagał najczulszem wejrzeniem;
Samem już tylko teraz oddycham westchnieniem;
Łzami skrapiam jej ślady, skrapiam całą drogę:
I kamień już bym zmiękczył, jej zmiękczyć nie mogę.

Żebyś i sto lat jęczał, wszystko nic nie znaczy.

Ach!

Cóż dalej chcesz robić?

Co? Umrę z rozpaczy.

Może cię kocha.

Kocha? Umarłbym z radości.

Każ więc sobie zawczasu dzwonić z przezorności.

Ja płaczę, ty się śmiejesz.

Śmiej się i ty razem.

Ach, posłuchaj mnie raczej, nie dręcz tym rozkazem.
Myślałem, że wytrwałość najczystszych płomieni
Nienawiść w łagodniejsze uczucia przemieni,
Ową nienawiść mężczyzn powziętą z rachuby,
Którą w duszy piastuje, z której szuka chluby.
Ach, błędna myśl, niestety! zwodnicze nadzieje!
Jej serce coraz stygnie, a moje goreje!

Bywaj zdrów!

Ach, gdzie idziesz?

Ach, idę do siebie.

Nie litujesz się żalu, opuszczasz w potrzebie.

Chciałbym jeszcze do domu pojechać na chwilę.

Tylko że już podobno jeśli się nie mylę
Oho! tak to już późno! Wdaj się tylko z trzpiotem:
U niego jak rozsądek, tak wszystko na potem.

Czekaj, zwierzyć ci muszę straszną tajemnicę.

Dla Boga, co to będzie!

Rzecz całą oświécę.

Albinie; ja truchleję!

Zachowasz ją święcie?

Mów!

Klara i Aniela mają przedsięwzięcie
Słuchaj i zapłacz, nigdy nie iść za mąż.

Szczerze?

Co? Ty się śmiejesz z tego?

Śmieję, bo nie wierzę.

Ja ci ręczę.

I skąd wiesz?

Wiem pewnie.

Daj Boże!

Taki bodziec Gustawa obudziłby może.
Byle mu wierzył./ do Albina
Dzięki za dobrą nowinę.

Jak to, Radoście, dobrą? Dobrą, a ja ginę.

Nie zginiesz, będziem żyli.

Ty się śmiejesz zawsze.

Ty zaś nie płacz, a losy będą ci łaskawsze.

O miłości, miłości! ty żalów przyczyno!
Złorzeczyć ci nie mogę, bo mile łzy płyną.
Lecz Klaro! kiedyż równą odpłacisz mi miarą?
Kiedyż ze mną zapłaczesz? Klaro! Klaro! Klaro!

Po raz pierwszy, drugi, trzeci!
Na wezwanie takie dzielne,
Powtórzone po trzy razy,
Nawet duchy nieśmiertelne,
Jak posłuszne ojcu dzieci,
Porzucając ciemne cele,
Stają władcy brać rozkazy.
Mogęż spóźnić przyjście moje?
Otóż jestem, otóż stoję.

Ach!

Nic więcej?

To tak wiele.

Ach, urągasz miłości.

Urągam? broń Boże!

Twoje serce bez czucia.

Lwie, tygrysie może?

Nikt go zmiękczyć nie zdoła.

Nie każdy, to pewnie.